Soms zou je recht willen staan van tafel en gastvrouw Lisa een knuffel geven, of naar de keuken gaan om een welgemeende high five te slaan met chef Steven. Zo lekker, verrassend en harmonieus zijn de verschillende gangen, zo aangenaam is de sfeer, zo interessant is het gast te mogen zijn in restaurant Culinair!
Aperitief op het terras, het kon net, op een avond die eerder aanvoelde als half september dan begin augustus. En al meteen feest: drie keer twee hapjes die het allerbeste doen vermoeden voor de rest van de avond.
Watermeloen is moeilijk te omschrijven als een smaakbom… en Pan Soplao Negro kende ik al helemaal niet. Het blijkt een soort Spaans, droog minibroodje te zijn dat gebruikt wordt bij tapa’s. Maar daarvan worden dan mini-gerechtjes gemaakt die de toon zetten. De crème van Mermulette, harde kaas van koemelk, maakt het af. Hoe kom je er op…?
De lat ligt meteen op Nafi Thiam-hoogte…
Het is vreemd, maar ik heb het bijvoorbeeld niet zo voor gerookte paling. De vette vis in combinatie met de eerder droge rooksmaak is niet aan mij besteed. Tenzij… Steven Dehaeze daar wat mee doet. Want deze was, hoewel een klein stukje, zeer zacht en smaakvol. Ook de tartaar van jonge haring was een ontdekking, net als de bijhorende… eetbare presentjes.
Daarna mochten we plaatsnemen in de zaal voor een tomaat-garnaal. U ziet dan meteen een grote, uitgeholde en ontpelde vleestomaat voor u, gevuld met in mayonaise gemengde, hopelijk verse, garnalen en een toefke krulpeterselie daar bovenop? Ik ook. Steven niet.
Voor hem zijn dat oude tomatenvariëteiten met basilicumolie en kalamansi, wat burratina (fancy mozzarella) en afgewerkt met helder tomatenwater. Oja, en huisgepelde garnalen, natuurlijk.
Bordje uitgelikt, ’t is te zeggen: uitgekuist met het superlekkere en al even huisgemaakte brood.
We kregen daarbij een glas Pecorino uit het Zuiden van Rome. Lach niet! Pecorino is ook een wijndruif die een heerlijke sappige wijn levert met minerale toetsen. Hele mooie en originele combo. Ook een rode draad doorheen het culinaire avontuur: de combinaties van de unieke gerechten met verrassende wijnen. Een pluim voor Lisa!
Er is een scherm in de zaal waar een aantal tafels de activiteiten in de zaal kunnen volgen. Gelukkig konden wij dat niet, anders had ik waarschijnlijk de ganse avond zitten gapen naar dat ding. Njam live, wat wil de liefhebber nog meer?
Maar van waar ik zat kon ik ook, over een deel van het terras, binnenkijken in de keuken door het raam. En volgens mij heeft Steven de mise-en-place tot kunst verheven. Alles verloopt sereen in de keuken, nooit wordt er gelopen, geroepen of snel snel nog iets gewijzigd of aangepast. Denk ik. Ik maak mij sterk dat het keukenteam de ganse avondshift even hard geniet van hun creaties als de gasten. Elk heeft zijn taken en vervult een deel van de ketting en in geen tijd wordt van een aantal voorbereide en een paar on the spot bereide ingrediënten een magisch bordje getoverd.
Altijd boenk erop, gedoseerd qua volume en smaakpalet, afgewerkt in stijl, zot lekker.
We kregen dan een glas Viognier uit Bilbao ingeschonken, ook al iets wat we niet eerder proefden! En, voor de wijnliefhebbers, daar zat dan nog een deeltje Muscat in. Om het helemaal onvergelijkbaar te maken…
Daarbij hoorde een in de oven gegaarde roodbaarsfilet. Wacht, we zijn in Culinair, dus kregen we daarbij ook met saffraan en chorizo opgewerkte rijst, enkele zeer smaakvolle mosselen en een mooi groene coulis van kruiden. Bijzonder geslaagd!
De combinatie kreeft en truffel is blijkbaar logisch en veelvoorkomend? Ik wist dat niet. Ik eet ook weinig of geen kreeft en slechts hoogst sporadisch truffel. Maar, u heeft het al door, in de Dronckaertstraat 508 in Lauwe is dat weer een schitterende combinatie met verder een vinaigrette van vijgen en geprakte zoete aardappel.
En een zeer lekkere rosé, waarvan druif en oorsprong mij zijn ontgaan in mijn enthousiasme…
Het is ook gewoon aangenaam vertoeven in de zaal van Culinair. Er is voldoende plaats tussen de tafels om uw privacy te garanderen, maar er is wel een gezellig geroezemoes met af en toe een iets luider compliment over het gebodene… De bediening is vriendelijk en amicaal, ook de twee jonge dames. En Lisa is, vaneigens, een gastvrouw uit de duizend die perfect aanvoelt aan welke tafel ze even kan blijven babbelen en waar ze zich tot een minimum moet beperken. En ondertussen haar collega’s in de gaten houdt en bijspringt waar nodig.
Het is interessant telkens een korte toelichting bij de verschillende gerechten te krijgen en ook het menu op de tafel te hebben om zo te kunnen spieken wat bijvoorbeeld dat groen in het bord nu weer is of die smaak die zich onderscheidt maar niet laat benoemen.
De laatste gang was barbecue! Dat had u niet verwacht, toch?
Een ribstuk bbq-style, wellicht uit de gigantische Green Egg die ik gedeeltelijk kon zien staan in de keuken? Perfect gegaard, wat had u gedacht, afgewerkt met Bordelaisesaus, aangevuld met patatas bravas en zowaar twee slaatjes, alweer zeer verfijnd en top notch.
Daar hoorde een glas Pinot Noir bij. Een stevige zelfs die, als ik het goed heb, uit Portugal kwam. Mooie combinatie, alweer.
Afsluiten deden we met een fantastisch dessertbordje en ik moet zeggen: ik voelde me wat geambeteerd dat het zo snel op was… Ik neem aan dat ze veel werk hebben gestoken in de bavarois van limoen, de meringue van aardbei, de gel van pepermunt en de sorbet van limoen. Maar ik zweer het u: binnen de drie minuten was het verorberd. Het moet maar zo lekker niet zijn!
Een bezoek aan Culinair, altijd een ingetogen feest!
We zijn er meerdere keren geweest en zijn altijd positief verrast. Het menu is altijd op zeer hoog niveau, de sfeer stijlvol amicaal. Over de prijs kan je discussiëren, maar de ene mens is tevreden met een tweedehandse Clio, terwijl de ander de nieuwste Audi wil… En beiden betalen ze een correcte prijs.
Zo is het ook met op restaurant gaan. Ik mag graag frieten van de frituur, maar soms mag het ook eens allemaal wat meer en wat prijziger zijn. De prijs bij Culinair wordt gerechtvaardigd door het vele voorbereidende werk, de top-ingrediënten en de unieke combinaties die eindeloze creativiteit en geduld vragen.
Dank u, Culinair.
Aperitief op het terras, het kon net, op een avond die eerder aanvoelde als half september dan begin augustus. En al meteen feest: drie keer twee hapjes die het allerbeste doen vermoeden voor de rest van de avond.
Watermeloen is moeilijk te omschrijven als een smaakbom… en Pan Soplao Negro kende ik al helemaal niet. Het blijkt een soort Spaans, droog minibroodje te zijn dat gebruikt wordt bij tapa’s. Maar daarvan worden dan mini-gerechtjes gemaakt die de toon zetten. De crème van Mermulette, harde kaas van koemelk, maakt het af. Hoe kom je er op…?
De lat ligt meteen op Nafi Thiam-hoogte…
Het is vreemd, maar ik heb het bijvoorbeeld niet zo voor gerookte paling. De vette vis in combinatie met de eerder droge rooksmaak is niet aan mij besteed. Tenzij… Steven Dehaeze daar wat mee doet. Want deze was, hoewel een klein stukje, zeer zacht en smaakvol. Ook de tartaar van jonge haring was een ontdekking, net als de bijhorende… eetbare presentjes.
Daarna mochten we plaatsnemen in de zaal voor een tomaat-garnaal. U ziet dan meteen een grote, uitgeholde en ontpelde vleestomaat voor u, gevuld met in mayonaise gemengde, hopelijk verse, garnalen en een toefke krulpeterselie daar bovenop? Ik ook. Steven niet.
Voor hem zijn dat oude tomatenvariëteiten met basilicumolie en kalamansi, wat burratina (fancy mozzarella) en afgewerkt met helder tomatenwater. Oja, en huisgepelde garnalen, natuurlijk.
Bordje uitgelikt, ’t is te zeggen: uitgekuist met het superlekkere en al even huisgemaakte brood.
We kregen daarbij een glas Pecorino uit het Zuiden van Rome. Lach niet! Pecorino is ook een wijndruif die een heerlijke sappige wijn levert met minerale toetsen. Hele mooie en originele combo. Ook een rode draad doorheen het culinaire avontuur: de combinaties van de unieke gerechten met verrassende wijnen. Een pluim voor Lisa!
Er is een scherm in de zaal waar een aantal tafels de activiteiten in de zaal kunnen volgen. Gelukkig konden wij dat niet, anders had ik waarschijnlijk de ganse avond zitten gapen naar dat ding. Njam live, wat wil de liefhebber nog meer?
Maar van waar ik zat kon ik ook, over een deel van het terras, binnenkijken in de keuken door het raam. En volgens mij heeft Steven de mise-en-place tot kunst verheven. Alles verloopt sereen in de keuken, nooit wordt er gelopen, geroepen of snel snel nog iets gewijzigd of aangepast. Denk ik. Ik maak mij sterk dat het keukenteam de ganse avondshift even hard geniet van hun creaties als de gasten. Elk heeft zijn taken en vervult een deel van de ketting en in geen tijd wordt van een aantal voorbereide en een paar on the spot bereide ingrediënten een magisch bordje getoverd.
Altijd boenk erop, gedoseerd qua volume en smaakpalet, afgewerkt in stijl, zot lekker.
We kregen dan een glas Viognier uit Bilbao ingeschonken, ook al iets wat we niet eerder proefden! En, voor de wijnliefhebbers, daar zat dan nog een deeltje Muscat in. Om het helemaal onvergelijkbaar te maken…
Daarbij hoorde een in de oven gegaarde roodbaarsfilet. Wacht, we zijn in Culinair, dus kregen we daarbij ook met saffraan en chorizo opgewerkte rijst, enkele zeer smaakvolle mosselen en een mooi groene coulis van kruiden. Bijzonder geslaagd!
De combinatie kreeft en truffel is blijkbaar logisch en veelvoorkomend? Ik wist dat niet. Ik eet ook weinig of geen kreeft en slechts hoogst sporadisch truffel. Maar, u heeft het al door, in de Dronckaertstraat 508 in Lauwe is dat weer een schitterende combinatie met verder een vinaigrette van vijgen en geprakte zoete aardappel.
En een zeer lekkere rosé, waarvan druif en oorsprong mij zijn ontgaan in mijn enthousiasme…
Het is ook gewoon aangenaam vertoeven in de zaal van Culinair. Er is voldoende plaats tussen de tafels om uw privacy te garanderen, maar er is wel een gezellig geroezemoes met af en toe een iets luider compliment over het gebodene… De bediening is vriendelijk en amicaal, ook de twee jonge dames. En Lisa is, vaneigens, een gastvrouw uit de duizend die perfect aanvoelt aan welke tafel ze even kan blijven babbelen en waar ze zich tot een minimum moet beperken. En ondertussen haar collega’s in de gaten houdt en bijspringt waar nodig.
Het is interessant telkens een korte toelichting bij de verschillende gerechten te krijgen en ook het menu op de tafel te hebben om zo te kunnen spieken wat bijvoorbeeld dat groen in het bord nu weer is of die smaak die zich onderscheidt maar niet laat benoemen.
De laatste gang was barbecue! Dat had u niet verwacht, toch?
Een ribstuk bbq-style, wellicht uit de gigantische Green Egg die ik gedeeltelijk kon zien staan in de keuken? Perfect gegaard, wat had u gedacht, afgewerkt met Bordelaisesaus, aangevuld met patatas bravas en zowaar twee slaatjes, alweer zeer verfijnd en top notch.
Daar hoorde een glas Pinot Noir bij. Een stevige zelfs die, als ik het goed heb, uit Portugal kwam. Mooie combinatie, alweer.
Afsluiten deden we met een fantastisch dessertbordje en ik moet zeggen: ik voelde me wat geambeteerd dat het zo snel op was… Ik neem aan dat ze veel werk hebben gestoken in de bavarois van limoen, de meringue van aardbei, de gel van pepermunt en de sorbet van limoen. Maar ik zweer het u: binnen de drie minuten was het verorberd. Het moet maar zo lekker niet zijn!
Een bezoek aan Culinair, altijd een ingetogen feest!
We zijn er meerdere keren geweest en zijn altijd positief verrast. Het menu is altijd op zeer hoog niveau, de sfeer stijlvol amicaal. Over de prijs kan je discussiëren, maar de ene mens is tevreden met een tweedehandse Clio, terwijl de ander de nieuwste Audi wil… En beiden betalen ze een correcte prijs.
Zo is het ook met op restaurant gaan. Ik mag graag frieten van de frituur, maar soms mag het ook eens allemaal wat meer en wat prijziger zijn. De prijs bij Culinair wordt gerechtvaardigd door het vele voorbereidende werk, de top-ingrediënten en de unieke combinaties die eindeloze creativiteit en geduld vragen.
Dank u, Culinair.
Fotos Kevin Vroman