bos of meer
(micro-verhaaltje)
Het was al eventjes ‘plezant’ tussen hun twee...
Ze praatten altijd wat stiller onder elkaar, zaten te vaak per ongeluk tegen elkaar om toeval te zijn, de welkomstzoen duurde net iets langer dan bij anderen , het oogcontact ook als ze niet samen stonden en de glimlach was niet van beider gezichten te branden als ze elkaar zagen.
Hij moest iets doen...
Maar ja, als zestienjarige boek je niet zomaar een city-trip of een chique diner op restaurant. De bioscoop is te cliché en overal elders kende ofwel hij, ofwel zij altijd wel iemand.
Gelukkig zag hij er wat ouder uit dan zijn Chiro-leeftijd. Groot en slank als hij was, kon hij zo door gaan voor een wielrenner, hoewel zijn favoriete sport snooker was. Zij was ook niet bepaald slecht bedeeld wat vrouwelijke kenmerken betreft. Lang, golvend blond haar, fel blauwe ogen, wipneusje... en verder naar beneden was ook alles op zijn minst bewonderenswaardig.
Ze zouden niet misstaan als koppel en het feit dat ze twee jaar ouder was zou niemand opvallen. Al had hij er een probleem mee als een ander zijn goedkeuring jegens haar liet blijken. Vaker dan hij wilde was er wel een gozer die probeerde te flirten of zich gewoon opdrong. Dat zouden ze niet moeten proberen als ze samen waren. Maar dat waren ze niet. Nog niet.
Eerst zou er actie ondernomen moeten worden. Het zou misschien nog niet zo’n slecht idee zijn om haar mee te vragen naar een rustige plaats. Voor een wandelingetje. Wat babbelen. Proberen uit te leggen wat hij allemaal voor haar voelde.
Eventueel een zoen ritsen...
Of wat meer...
Een wandeling in het bos zou ideaal zijn. Zijn zakgeld zou er niet onder lijden en voor het overgrote deel zouden ze alleen zijn. Of een wandeling langs het meer. Daar kwam weinig volk. Het was er stil op het kabbelende water na, dat eerder motiverend zou klinken. Als hij het min of meer kon organiseren, zouden ze langs de waterkant een zonsondergang kunnen bewonderen. Veel romantischer zou het niet worden...
Morgen was de dag. Waarschijnlijk. Want hij moest het nog vragen. Hij moest een beetje het moment afwachten, want natuurlijk was ze voortdurend in gesprek, populair als ze was, en het leek wel of de ganse wereld haar wat te zeggen had. Zelf werd hij ook niet met rust gelaten en al zijn vrienden wilden, op zijn minst, hun belevenissen van de laatste week vertellen...
Maar kort tegen middernacht kwam de kans. Ze stond even alleen en leek hem te zoeken tussen het volk in de kroeg. Toen ze hem vond, recht in de ogen keek en die brede glimlach op haar gezichtje verscheen wist hij dat hèt moment daar was. Er stond wel iemand tegen hem te praten, maar aangezien hij toch al niet aan het luisteren was liep hij van hem weg, recht op zijn doel af.
Van rechts kwam één van haar oude liefdes op haar afgestapt, maar die zou deze keer het deksel, of wat anders, op de neus krijgen. Ze was nog steeds grijnzend naar hem aan het kijken en met zijn ogen wees hij naar een stil hoekje, aan de andere kant van waar de ex zijn weg naar haar aan het banen was. Ze knikte en wandelde de juiste richting uit. Met enkele grote stappen, en misschien hier en daar iemand zachtjes aan de kant duwend, was hij in geen tijd bij haar.
“ ’t Is druk vanavond!” grijnsde hij en vervolgde toen met wat hij had voorbereid: “mocht je morgennamiddag geen plannen hebben zou ik graag eens samen op stap gaan. Wandelingetje. Beetje bijpraten. Wat aflachen. Je weet wel...”
Ze knikte enthousiast van ja, zo lief had ze nog nooit naar hem gelachen. Haar ogen vernauwden wat en ze kwam wat dichter bij.
“Wat verkies je,” vroeg hij, “bos of meer?”
“Meer,” zei ze vastberaden, “ik wil meer dan bos!”
(micro-verhaaltje)
Het was al eventjes ‘plezant’ tussen hun twee...
Ze praatten altijd wat stiller onder elkaar, zaten te vaak per ongeluk tegen elkaar om toeval te zijn, de welkomstzoen duurde net iets langer dan bij anderen , het oogcontact ook als ze niet samen stonden en de glimlach was niet van beider gezichten te branden als ze elkaar zagen.
Hij moest iets doen...
Maar ja, als zestienjarige boek je niet zomaar een city-trip of een chique diner op restaurant. De bioscoop is te cliché en overal elders kende ofwel hij, ofwel zij altijd wel iemand.
Gelukkig zag hij er wat ouder uit dan zijn Chiro-leeftijd. Groot en slank als hij was, kon hij zo door gaan voor een wielrenner, hoewel zijn favoriete sport snooker was. Zij was ook niet bepaald slecht bedeeld wat vrouwelijke kenmerken betreft. Lang, golvend blond haar, fel blauwe ogen, wipneusje... en verder naar beneden was ook alles op zijn minst bewonderenswaardig.
Ze zouden niet misstaan als koppel en het feit dat ze twee jaar ouder was zou niemand opvallen. Al had hij er een probleem mee als een ander zijn goedkeuring jegens haar liet blijken. Vaker dan hij wilde was er wel een gozer die probeerde te flirten of zich gewoon opdrong. Dat zouden ze niet moeten proberen als ze samen waren. Maar dat waren ze niet. Nog niet.
Eerst zou er actie ondernomen moeten worden. Het zou misschien nog niet zo’n slecht idee zijn om haar mee te vragen naar een rustige plaats. Voor een wandelingetje. Wat babbelen. Proberen uit te leggen wat hij allemaal voor haar voelde.
Eventueel een zoen ritsen...
Of wat meer...
Een wandeling in het bos zou ideaal zijn. Zijn zakgeld zou er niet onder lijden en voor het overgrote deel zouden ze alleen zijn. Of een wandeling langs het meer. Daar kwam weinig volk. Het was er stil op het kabbelende water na, dat eerder motiverend zou klinken. Als hij het min of meer kon organiseren, zouden ze langs de waterkant een zonsondergang kunnen bewonderen. Veel romantischer zou het niet worden...
Morgen was de dag. Waarschijnlijk. Want hij moest het nog vragen. Hij moest een beetje het moment afwachten, want natuurlijk was ze voortdurend in gesprek, populair als ze was, en het leek wel of de ganse wereld haar wat te zeggen had. Zelf werd hij ook niet met rust gelaten en al zijn vrienden wilden, op zijn minst, hun belevenissen van de laatste week vertellen...
Maar kort tegen middernacht kwam de kans. Ze stond even alleen en leek hem te zoeken tussen het volk in de kroeg. Toen ze hem vond, recht in de ogen keek en die brede glimlach op haar gezichtje verscheen wist hij dat hèt moment daar was. Er stond wel iemand tegen hem te praten, maar aangezien hij toch al niet aan het luisteren was liep hij van hem weg, recht op zijn doel af.
Van rechts kwam één van haar oude liefdes op haar afgestapt, maar die zou deze keer het deksel, of wat anders, op de neus krijgen. Ze was nog steeds grijnzend naar hem aan het kijken en met zijn ogen wees hij naar een stil hoekje, aan de andere kant van waar de ex zijn weg naar haar aan het banen was. Ze knikte en wandelde de juiste richting uit. Met enkele grote stappen, en misschien hier en daar iemand zachtjes aan de kant duwend, was hij in geen tijd bij haar.
“ ’t Is druk vanavond!” grijnsde hij en vervolgde toen met wat hij had voorbereid: “mocht je morgennamiddag geen plannen hebben zou ik graag eens samen op stap gaan. Wandelingetje. Beetje bijpraten. Wat aflachen. Je weet wel...”
Ze knikte enthousiast van ja, zo lief had ze nog nooit naar hem gelachen. Haar ogen vernauwden wat en ze kwam wat dichter bij.
“Wat verkies je,” vroeg hij, “bos of meer?”
“Meer,” zei ze vastberaden, “ik wil meer dan bos!”